एका मिठीसाठी पाच हजार रूपये, हरवलेल्या संवादाची कहाणी, एकाकीपणाची कहाणी

जाहिरात आणि रंगभूमीतील दिग्गज भरत दाभोळकर यांनी अलीकडेच सोशल मीडियावर एक पोस्ट शेअर केली, ज्यामध्ये त्यांनी हास्य, अनुभव आणि समाजाचं वास्तव एकत्र गुंफले आहे. पोस्ट वाचताना हसूही येतं, पण मनात विचारांची लयही सुरू होते — आज माणसांमध्ये संवाद आणि जवळीक इतकी दुर्मिळ झाली आहे का ?

भरत दाभोळकर लिहितात 

“माझी एका बातमीवर नजर गेली आणि आठवणीत एक मजेदार प्रसंग उभा राहिला. माझ्या एका महत्त्वाच्या जाहिरातदार क्लायंटने मला दिल्लीमध्ये होणाऱ्या YPO कार्यक्रमात मुख्य पाहुणे म्हणून बोलावलं.

दिल्लीतील विविध कंपन्यांचे २० तरुण अध्यक्ष आणि त्यांच्या अत्यंत आकर्षक, हिरव्या हिऱ्यांनी सजलेल्या पत्नी उपस्थित होत्या. अगदी टिपिकल दिल्लीच्या मुलींसारख्याच फॅशनेबल होत्या.

मी माझं भाषण पूर्ण केलं, जसं नेहमीचं, फार काही शहाणपण नव्हतं, पण भरपूर हसवा आणि मजा होती. त्यानंतर पुरुष एकत्र बसले, दारू घेतली, व्यवसायाचे नियोजन, आगामी IPOs आणि आंतरराष्ट्रीय प्रकल्प यावर चर्चा केली.

मी आर्थिक गूढतत्त्व समजत नसल्यामुळं स्त्रियांसोबत राहिलो. (आई शप्पथ, फक्त त्यासाठी ! त्या स्त्रिया अतिशय सुंदर होत्या. त्या पॅरिस, मिलान ट्रिप्स, डिझायनर कपडे, हिरव्या हिऱ्यांचे solitaire ज्वेलरी याबद्दल बोलल्या. त्यांना माझ्या जाहिरात, रंगभूमी, टीव्ही शो आणि चित्रपटातील आयुष्य आणि माझ्या मजेदार अनुभवाबद्दल खूप उत्सुकता होती.

मला लक्षात आलं की त्यांच्याकडे पैसा, सर्व सुविधा, उत्तम पती आहेत, पण जीवनात एकटेपणा आहे. अपवाद वगळता, पतींना त्यांचे अनुभव ऐकायला आवडत नव्हते; शॉपिंगही सहजासहजी करायची नाही. एकत्र जाऊनही पती दुकानाबाहेर धूम्रपान करत थांबयचा. संवाद, संबंध, खरी चर्चा, या सगळ्या गोष्टी त्यांच्यात नव्हत्या.

मी मुंबईला परतल्यावर मित्रांना सांगितलं,“मी जाहिरात आणि रंगभूमी सोडतो आणि जिगोलो होतो. नाही, लैंगिक हेतूसाठी नाही; फक्त साथीदार म्हणून, जो बोलतो आणि ऐकतो. माझा रेट कार्ड असेल आणि मी श्रीमंत होईन.’

वर्षे गेली, पण आजही मी चारही बाजूने पाहतो आणि तसंच जाणवतं.” या पोस्टमध्ये दाभोळकरांनी आणखी एक विनोदी प्रसंगही सांगितला : “किशोर म्हणाला, ‘जिगोलो म्हणजे काय ? ’ विजू खोटे म्हणाले, “गिगोलो म्हणजे पुरुष वेश्या रे”. किशोर म्हणाला, ‘अरे व्वा, तर मी तर इतक्या वर्षांपासून गिगोलोच होतोय.’ आणि आम्ही सर्व खळखळून हसलो.”

भरत दाभोळकर यांची पोस्ट फक्त विनोदापलिकडे आजच्या समाजाचं वास्तवही प्रतिबिंबित करते. अनेक जण, अगदी श्रीमंत, शिक्षित आणि व्यस्त असले तरीही संवाद आणि जवळीकतेच्या खडतर तुटलेल्या भागासह जीवन जगत आहेत.

दिल्ली-एनसीआरमध्ये सध्या ‘कडल थेरपी’ नावाची सेवा लोकप्रिय होत आहे. लोकं तीन तासांसाठी सुमारे ₹5,000 देतात. क्लायंट आणि थेरपिस्ट फक्त बोलतात, मिठी मारतात किंवा एकमेकांचं मन ऐकतात, कुठल्याही लैंगिक हेतूशिवाय.

ही सेवा मानसिक आरोग्य सुधारण्यासाठी, ताणतणाव कमी करण्यासाठी आणि एकाकीपणा दूर करण्यासाठी उपयुक्त आहे. पण विचार करण्यासारखा मुद्दा असा आहे : संवाद आणि स्पर्श विक्रीयोग्य झाले, तर माणसातली खरी उब कुठे राहील ?

आज अनेकजण पैसे देऊन ‘कडल थेरपिस्ट’कडे जातात, कारण त्यांना हवे आहे, फक्त ऐकणारे, समजणारे आणि जवळ ठेवणारे मन.

भरत दाभोळकर यांचे जुने शब्द आठवणीत येतात —

“मी संवाद विकून श्रीमंत होईन.”

आज ते वाक्य प्रत्यक्षात उतरले आहे. हसवा, गप्पा मारा, मिठी द्या, पण या अनुभवासाठी लोक आता पैसे देतात. यावरून एक व्यापक प्रश्न उभा राहतो, आपण आपल्या जवळच्या लोकांना शेवटचं कधी ऐकलं ? आपले अनुभव, आपली कहाणी ऐकायला आपण वेळ दिला का ? किंवा प्रेमाने कुणाला मिठी मारली होती का ?

भरत दाभोळकरांची पोस्ट आणि आजच्या कडल थेरपीचे उदाहरण समाजातील एकाकीपणा आणि संवादाच्या अभावाचे दैनंदिन प्रतिबिंब दर्शवतात. जेव्हा संवादाचा अर्थ आर्थिक मूल्याने मोजला जातो, तेव्हा खरी उब आणि जवळीक एका किंमतीच्या बॉक्समध्ये समाविष्ट होते. जिथे माणसाच्या भावनांचा शोध घ्यावा लागतो.

यातून आपल्याला स्वतःकडे पाहण्याची आणि संवाद जिवंत ठेवण्याची गरज समजते. हसण्याची मजा, अनुभवांची देवाण-घेवाण आणि प्रेमळ स्पर्श, हे पैशाने खरेदी करता येणार नाहीत, तरीही तेच माणसाच्या जीवनात खरी संपन्नता आणतात.