गरीबाच्या घरी जन्माला आल्यानंतर आयुष्याची सुरुवातच संघर्षाने होते. त्यातच दलितांच्या घरी दोन वेळचा पोटाला घास मिळण्याची पंचायत असते. अशा वेळी नामाने तमाशामध्ये पोटासाठी पडेल ते काम हाती घेतलं. मग नशिबानं कधी हातात तुणतुण दिलं तर कधी झिलकरी, तर कधी गण गवळणीमधील गणराया चं वदंन. पुढे नामानं आपल्या हजर - जबाबी स्वभावाच्या जोरावर 'बतावणी' मध्ये त्याने स्वत:चं नाव कमावलं.
हाच नामा पुढं नामदेव नावानं ओळखला जाऊ लागला. मात्र, त्याला ओळखणारी आणि कलेची जाण ठेवणारी लोक त्याला "नामा सोंगाड्या " असं म्हणत असतं.
धोतराचा धडपा कमरेला गुंडाळून डोक्यावर पदर काढून तो मावशीची भूमिका निभावयाचा, त्यांचा रंग म्हणजे काळा जरात... टकलावरती चार पांढऱ्या केसांची बट होती, ती बट तो मिश्किल पणं उडवायचा, ती बट म्हणजे निसर्गानं त्याच्यासाठी दिलेलं एक वरदानच. खरं तर त्याची देहबोलीच लोकांना पोटभरुन हसवायची. ग्रामीण शेतकरी देखील आपलं सर्व दु:ख विसरून नामाला ऐकायला दूर दूर वरुन यायचे.
नामा जेव्हा रंगमंचावर एन्ट्री करायचा तेव्हा एखाद्या महिला कलाकाप्रमाणे नामाच्या नावानं टाळ्या, शिट्ट्या, आणि आरोळ्यांनी आसमंत भरून जायचा.
प्रत्येक शब्दाला पोट धरून हसायला लावणारा विनोद, ग्रामीण बोली भाषेतील चपखल शब्द, त्याची मांडणी करणारा नामा सोंगाड्या म्हणजे माणदेशातील दादा कोंडके होता.